Klaar voor het echte werk

Voordat ik begin aan deel 2 van "Rondje Rwanda" wil ik eerst een heleboel familie, WNF- en ITC vrienden bedanken voor alle leuke reacties en goede wensen. Gaaf! Nu ga ik nog harder mijn best doen om het een beetje vet op te schrijven :-)

Waar zit ik nu? In Musanze aan de voet van het Virunga vulkanenpark. Bij aankomst nog wel een gevalletje van “Gorilla’s in de mist” want het zicht was slecht door smog en laaghangende bewolking. Nu hebben we alleen nog smog maar in de verte zijn de contouren van de vulkanen vaag zichtbaar. Het stadje is overzichtelijk en ik heb een B&B op een aardige locatie.

Toch eerst nog even terug naar woensdag. Toen ben ik namelijk in Kigali naar het genocide memorial geweest. Voor diegenen die het niet meer weten: De verhoudingen tussen de Tutsi minderheid en de Hutu meerderheid van de bevolking werden in de Belgische en Franse koloniale tijd (jaren vijftig en zestig) al enorm op scherp gezet. Dat explodeerde in het voorjaar van 1994 met gruwelijke gevolgen. In 3 maanden tijd werden ongeveer 750000 mensen op afschuwelijke wijze afgeslacht.Geen vrolijk uitstapje dus om dit stuk geschiedenis van Rwanda beter te begrijpen. Maar het is indrukwekkend en waanzinnig mooi om te zien hoe de zwaar gehavende bevolking toch verder gegaan is. Respect voor het feit dat niet haat, wraak en tegenstellingen maar juist het gevoel van “dit mag nooit weer gebeuren” en “we zullen het samen moeten gaan doen” de wederopbouw heeft geleid.

De rit naar Musanze was prachtig. Er is geen bos te bekennen tussen Kigali en Musanze maar het is wel heel groen. Ik snap dat ze Rwanda “Het land van de duizend heuvels” noemen en het zouden er zo maar nog veel meer kunnen zijn. Je ziet vooral Eucalypthusbomen langs de weg en bananenbomen rondom huizen en in kleine veldjes vooral op de hellingen. In de dalen is het een mozaiek van kleine velden met bonen, sorghum, mais, aardappelen en nog veel meer. Op veel hellingen zijn terrassen met landbouwgewassen aangelegd en soms is er ineens een stuk grasland met zwart-witte koeien. Overal waar je kijkt staan huizen; some in kleine dorpen maar ook veel verspreid tussen de velden.

Na aankomst rond lunchtijd heb ik eerst mijn spullen in mijn kamer geparkeerd. De accommodatie waar ik zit voelt weer ouderwets Afrikaans aan zoals ik gewend ben van ITC veldwerken: kneuterig bouwmateriaal, het meeste schots en scheef gemonteerd, niks afgewerkt en de WiFi doet het soms wel en soms niet. Maar, het zijn superlieve en zorgzame mensen hier. Kortom: Mooi plekje. Vervolgens in een restaurant een groentensoep besteld. Die leek verdacht veel op een partij olvarit-spinazie-babyvoeding. Maar met een biertje erbij werd het toch weer iets voor volwassenen. Ik heb ook uitgevogeld waar ik geld kan pinnen en gezien waar het kantoor van het “Dian Fossy Gorilla Fund International” ofwel DFGFI zit. De rest van de middag ging op aan het maken van een presentatie.

Gisteravond wilde ik eigenlijk alleen iets kleins te snacken. Echter, alle porties zijn hier groot met vooral enorme ladingen vlees. De meest bescheiden portie op de menukaart leek me een kippenpoot met rijst en groenten. Met de “chicken-salmonella” uit Mozambique nog in het geheugen was ik er gelukkig van overtuigd dat ik van deze kip echt niet ziek kon worden. Die was zo dood- en doorgebakken dat het aanvoelde als plastic speelgoed. Maar de gember-tomatensaus bij de groenten en rijst was wel helemaal top.

Ondanks dat het hier erg gehorig is heb ik lekker geslapen. Het ontbijt met pannenkoekjes zit achter de kiezen dus ik ben klaar voor de dag.

Groeten uit Musanze!