Hoe krijgen we natuurbescherming in onderwijs?

Hoe krijgen we natuurbescherming in het onderwijscurriculum op scholen? Dat is de grote vraag die Maurice Ngiramahoro probeert te beantwoorden. Maurice is “conservation education coordinator” bij het DFGFI; zijn passie en droom. Dat blijkt niet alleen uit wat hij vertelt maar vooral ook uit de manier waarop hij dingen uitlegt. Vanmorgen had ik een leuk gesprek met hem en ik ben onder de indruk van wat hij in korte tijd voor elkaar heeft gekregen.

Als kind en student werd hij geraakt door het feit dat dieren zoals de gorilla bedreigd worden. Daarom ging hij biologie studeren. Op verschillende momenten in zijn studietijd deed hij mee aan allerlei onderzoeksactiviteiten in het Virunga vulkanen park. Tijdens zijn biologiestudie deed hij onderzoek naar de degradatie van veengebiedjes in hooggelegen delen van het park. Ontwatering en waarschijnlijk ook klimaatverandering zorgen voor verdroging en verandering van de vegetatie.

Na zijn studie werkte Maurice als biologieleraar op een school. Maar zijn interesse in natuurbescherming maakte dat hij steeds contact bleef houden met het DFGFI. Hij greep zijn kans toen er een vacature vrijkwam hier. Zijn voornaamste doelgroep is schoolkinderen; zowel van de lagere school als de middelbare school. Kinderen krijgen niet alleen een gastles maar een heel compleet lespakket. Had het DFGFI eerst maar 6 scholen in een van de 15 districten die grenzen aan het park, nu zijn er in alle districten scholen die meedraaien. Nog lang niet genoeg maar een belangrijk begin is gemaakt volgens Maurice. En daar is hij terecht trots op.

Net als het Wereld Natuur Fonds heeft hij de ervaring dat als je een kind op school iets leert, dat ook de ouders dit meekrijgen. Hier gaat dat nog een stap verder. Succesprojecten zijn de trainingen van leraren, de natuurclubs op scholen, het planten van avocadobomen en het gratis verstrekken van een schaap aan familie van kansarme kinderen. Er wordt heel veel aandacht besteed aan het verminderen van het verzamelen van brandhout en voedsel in het park. Dus de lokale bevolking krijgt training en concrete hulp bij het zelf kweken van bomen. Het planten van avocadobomen heeft veel positieve effecten voor de school en de lokale mensen zelf: voedsel en inkomsten. Ook het geven van een schaap aan een arme familie levert inkomsten op voor de familie. Als tegenprestatie mogen ze dan geen producten meer uit het bos halen. Deze aanpak levert daadwerkelijk vermindering van op van de hoeveelheid hout, planten en dieren die uit het bos gehaald worden.

Je kan de lokale bevolking niet motiveren om dieren te beschermen die ze nooit zelf gezien hebben. Dus trekt Maurice ook de dorpen rond om films te laten zien. Soms worden lokale mensen meegenomen het park in zodat die als ambassadeur voor de natuur een rol kunnen spelen binnen hun eigen gemeenschap.

Evaluatie van hoe effectief de onderwijsprogramma’s en de acties met de lokale bevolking zijn is belangrijk voor Maurice. Daar wordt dus serieus werk van gemaakt samen met studenten van een universiteit. Gezinnen waarvan kinderen een training en een bezoek aan het park hebben gebracht, blijken niet alleen meer te weten maar zich ook beter te ontwikkelen vergeleken met andere gezinnen. Door met harde cijfers aantoonbaar te maken dat “conservation education” werkt hoopt hij deze programma’s verder uit te kunnen rollen. Duim omhoog voor deze enthousiaste jongeman. En de vraag die hij zichzelf stelt: “Hoe krijgen we natuurbescherming in het onderwijscurriculum op scholen” wil ik graag doorspelen. Kunnen we natuurbescherming of milieubescherming een serieus, struktureel vak maken op scholen? Klinkt mij als een heel goed idee. Ik ben voor!

Voor meer over Maurice: https://gorillafund.org/meet-maurice-conservation-education-coordinator%EF%BB%BF/

En weer een hartelijke groet uit Musanze
Iris