Beestjes, feestje en spetterpoep

Laat ik het laatste verhaal afsluiten met een feestelijke titel. Het heeft even geduurd voor ik kans zag om mijn laatste verslag te delen. Dat had alles te maken met het laatste onderwerp uit de titel. Mijn allerlaatste hap eten in Rwanda was een groente samosa op de luchthaven van Kigali. Foute keus resulterend in een dikke voedselvergiftiging. Dan is een vliegtuigstoel aan het gangpad vlakbij de toiletten een enorme zegen. Biodiversiteit is mooi maar niet als ze kanariegele spetterpoep veroorzaken!

Veel leukere biodiversiteit is te vinden in Akagera. Dit is een savanne gebied genoemd naar de grensrivier tussen Rwanda en Tanzania. Vanuit mijn lodge was het genieten van het uitzicht over de lager gelegen wetlands. Ik liep wel aan tegen een flink transportprobleem. De lodge waar ik verbleef lag net buiten het park. En in de wijde omtrek waren er geen taxi’s te regelen waarmee ik een rondje door het park kon maken. De enige optie was een 4-wheel drive taxi vanuit Kigali (twee en een half uur reistijd!) aan laten rukken voor 250 US $. En dan was ik nog niet in het park en moesten de entreekosten nog voldaan worden. Ook voor de chauffeur. In de organisatie van toerisme in de nationale parken is nog veel ruimte verbetering om betalingen, ontvangst en vervoer soepel (en vooral betaalbaar) te laten verlopen.

Mijn redding kwam van een buitengewoon gezellig Limburgs gezin. Die boden aan dat ik een dagje met hen mee kon liften. Dat was helemaal super! Gewapend met een heerlijke lunch, ’s morgens meegekregen van de lodge, zijn we het hele park doorgeweest. Het landschap met payrusmoerassen naast de savannes en rotsige heuvels maakt Akagera uniek en heel afwisselend. De leeuwen en neushoorns hadden zich wat al te goed voor ons verstopt. Maar verder hebben we erg veel wild kunnen spotten.

Zorgelijk zijn wel de grote stukken van het park die afgebrand worden. De ranger die bij binnenkomst in het park uitleg verstrekte, vertelde dat dit een beheersmaatregel is om nog grote branden te voorkomen. Dan verwacht je dus hier en daar een klein stukje waar het dode gras gecontroleerd in de fik wordt gestoken. Dit herstelt snel na een lichte brand. De laatste twee uur in het park hebben we echter vrijwel alleen maar zwarte, recent afgebrande hellingen, of nog brandende stukken gezien. In het heuvelachtige deel van het park wordt blijkbaar bijna al het gras in etappes verbrand. Het lijkt erop dat iemand bedacht heeft dat “als een beetje goed is, een heleboel ook goed is”. Mijn indruk is dat met deze orde van grootte van afbranden minder mobiele dieren een probleem kunnen krijgen, er onnodige uitstoot van broeikasgassen plaatsvindt en verstoring is van de natuurlijke dinamiek in het ecosysteem. Hopelijk houden ze de balans in de gaten.

De bijeenkomst met de oud-ITC studenten was gezellig hoewel de opkomst veel lager was dan het aantal aanmeldingen. Dat is jammer genoeg een wereldwijde ziekte van deze tijd: mensen die toezeggen dat ze komen of ergens aan meedoen en het dan zonder mededeling toch af laten weten. Het ergste daarvan vond ik dat er een heleboel eten voor niets klaargemaakt en geserveerd werd. Maar met het clubje mensen die er waren hebben we een super gezellig avondje gemaakt. Er werden volop herinneringen opgehaald en ik heb ze wat bij kunnen praten over de meest recente ontwikkelingen in Enschede.

Tsja, en nu is inmiddels de darmflora hersteld, de was gedaan, de troep opgeruimd en kijk ik terug op een mooie reis. Balen dat het niet gelukt is om berggorilla’s te zien. Maar de chimpansees, golden monkeys en ook die spectaculaire kolonie vliegende honden maken heel veel goed. En er moet ook nog iets te wensen overblijven voor een volgende keer. Met de mensen van het Karisoke Research Center ben ik al druk bezig om plannen te smeden. Dus die volgende keer gaat er vast komen. En met die gedachte in het achterhoofd sluit ik deze serie blogs af.

Met een laatste hartelijke groet uit een regenachtig Enschede.
Iris