Rondje Gorongosa

Gorongosa is het bekendste natuurpark in Mozambique. Het is ongeveer 4000 vierkante kilometer groot en heeft een mooie diversiteit aan landschappen. Savanne, riviervlakte, plateaus en een meer wat nu aan het eind van de droge tijd relatief klein geworden is. Een mozaïek van verschillende bodemtypen zorgt voor diversiteit in de vegetatie. Ik had samen met mijn collega Raymond al bedacht dat we daar in het weekeinde maar eens moesten gaan kijken. En gelukkig begonnen een aantal cursisten daar ook over. Uiteindelijk bleek dat we met een groepje van acht mensen waren. Omdat het ver rijden is over een slechte weg, zaten we al om vijf uur ’s morgens in de bus.

Het laatste stuk weg naar het park leek net een wasbord. Ons busje had vrij kleine wielen en dat rammelde enorm. Een paar Landcruisers en andere “dikke bakken” met grotere wielen hadden daar nauwelijks last van en stoven ons voorbij. Abel, een van onze Tanzanianen en werkzaam voor “Tanzanian National Parks”, vroeg aan de Mozambikanen of er hier geen tseetseevliegen zaten. Hij herkende het soort milieu. En nog geen twee minuten later bleken we er een paar in de bus te hebben. Meteen de ramen dicht gedaan want die beesten zijn met veel en ze kunnen zo hard vliegen dat ze de bus met gemak bij houden. Vervolgens kregen we een lesje in omgang met tseetseevliegen. Je kunt ze redelijk makkelijk tijdelijk uitschakelen. Maar als je denkt dat je er een hebt doodgemept, dan blijkt dat toch meestal niet zo te zijn. Advies is dus om de kop er af te trekken. Niet echt een WNF-benadering. Maar slaapziekte is lastig vast te stellen en je kunt er dood aan gaan. Dus in dit geval heb ik niet geprotesteerd.

Na aankomst in het park hebben we ons geregistreerd en zijn een kleinigheidje gaan eten in het restaurant. Daarna konden we in de safari-jeep stappen om op zoek te gaan naar beesten. De vegetatie was totaal anders dan wat ik eerder in de buurlanden Zimbabwe, Zuid-Afrika en Malawi gezien had. De combinatie van palmbomen en knalgeelgroene Acacia’s ziet er heel vrolijk uit.

Maar vrij snel werd het minder vrolijk. Er stond namelijk een behoorlijk groot deel van het park in brand. Daar waren we al voor gewaarschuwd. De brand was aangestoken door stropers om zo makkelijker allerlei dieren te kunnen vangen. Enorme stukken waren zwartgeblakerd en op een aantal plaatsen brandde het nog steeds flink. Heel triest om te zien. En helemaal hartverscheurend was een baviaan met enorme brandwonden die het overduidelijk niet meer dan een of enkele dagen zou gaan redden. Niet fijn maar keiharde realiteit.

Met onze gids/chauffeur ontstond een hele discussie over stropers. Het park kan er nauwelijks wat aan doen. Ook al pakken ze de stropers, volgens de Mozambikaanse wet is het doden van dieren geen misdaad. Dus de rechter spreekt ze vrij en dan zijn ze zo weer terug. Moeizaam. Ook het contact met de lokale bevolking verloopt niet altijd even vlekkeloos.

Wel handig als je cursisten hebt die veel ervaring hebben met parkbeheer. De Tanzanianen, Mushi en Abel herkenden de meeste problemen hier in het park en vertelden hoe ze in Tanzania een aantal zaken georganiseerd hadden. Onze chauffeur vond dat duidelijk wel erg interessant. Ook kwamen onderweg allerlei andere onderwerpen voorbij. Meer balans brengen in de verhouding tussen grazers (zoals veel hertachtige dieren) en roofdieren. Het lijkt erop dat er hier relatief weinig roofdieren zijn ten opzichte van de grote aantallen, waterbuck, kudu, impala, bushbuck enz.

Na ruim 3 uur rondkijken waren we terug bij het restaurant. Niemand had echt veel honger dus we besloten om na een korte pauze gewoon maar in ons busje te stappen en terug te rijden naar Beira. Die rit zou ook nog ruim 3 uur gaan duren. Daar aangekomen vonden we dat we wel een etentje verdiend hadden.